ما در وجود خود اعضای مختلفی را میبینیم که همه با هم کار میکنند؛ کارهای همه هم با یکدیگر متفاوت است، و هیچکدام نمیتوانند کار دیگری را انجام دهند. چشم میبیند و گوش میشنود. شما چشمتان را ببندید، با گوشتان چیزی نمیتوانید ببینید، یا با چشمتان چیزی نمیتوانید بشنوید. درعینحال میبینید که چشم و گوش و دیگر اعضا هرکدام یار و مددکار یکدیگرند. چون یک قلب و یک مغز بر آنها حکومت میکند، و تحت لوای یک ولایت قرار دارند. تکولایتی بودن، آنها را ـ با وجود همه تفاوتهایی که دارند ـ با هم یگانه میکند. پس «تفاوتها» موجب اختلاف نمیشود؛ چون وقتی از فرماندهی واحدی دستور میگیرند با هم متحد میشوند؛ با اینکه پُستهایشان فرق میکند. (آیت الله حائری شیرازی - تمثیلات سیاسی اجتماعی)