علت محرومیت از فیض فراگیر خداوند
انسان همانند ظرفی است که زیر باران قرار گرفته باشد. شما اگر این ظرف را پشت‌رو بگیرید، به‌گونه‌ای که دهانه ظرف رو به زمین و پشت ظرف رو به بالا باشد، از هر طرف که باران ببارد، از پشت ظرف می‌چکد و توی ظرف، خشک‌وخالی می‌ماند. انسان اگر حب دنیا داشته باشد، مانند آن است که کاسه‌اش را واژگون کرده، و دهانه‌اش را رو به خاک گرفته باشد. اگر من کاسه خودم را واژگون بگیرم و از رحمت واسع و مستمر الهی محروم شوم، تقصیری متوجه باران نیست؛ من ظرف را بد گرفته‌ام. رحمت خدا و لطف خدا پدیده‌هایی محدود نیستند؛ همیشگی و جاری‌اند. این ما هستیم که باید توفیق بهره‌گیری از آنها را داشته باشیم.(آیت الله حائری شیرازی؛ تمثیلات علمی)
