در برخی احادیث برای دینداری در روزگار غیبت امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه)، فضیلت هایی شمرده شده است، از جمله:
پیامبر(صلی الله علیه و آله) می فرماید: ای علی! بدان که شگفت ترین ایمان و بزرگ ترین یقین را مردمی دارند که در آخر الزمان اند و با این که به پیامبر(صلی الله علیه و آله) نرسیده اند و حجّت از دیده هایشان غایب شده، امّا به نوشته هایی بر کاغذ، ایمان آورده اند.[1]
امام علی(علیه السلام) می فرماید: قائم ما غیبتی دارد که به درازا می انجامد. گویی شیعیان را می بینم که در روزگار غیبتش مانند گلّه گوسفندان در پی چراگاه، این سو و آن سو می روند؛ امّا آن را نمی یابند. هان! هر یک از آنان که بر دینش استوار بماند و دلش از درازی غیبت امامش سخت نگردد، روز قیامت، همراه و هم درجه من خواهد بود.[2]
ابوجمعه (از اصحاب پیامبر(صلی الله علیه و آله)) می گوید: همراه ابو عبیده جرّاح با پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) صبحانه خوردیم. ابو عبیده گفت: ای پیامبر خدا! بهتر از ما که اسلام آوردیم و همراهت جهاد کردیم، کسی هست؟ فرمود: «آری. کسانی که پس از شما هستند و بی آن که مرا ببینند، به من ایمان می آورند».[3]
امام صادق(علیه السلام) می فرماید: پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: «گروهی پس از شما می آیند که یک مرد از آنان، پاداش پنجاه تن از شما را دارد». اصحاب گفتند: ای پیامبر خدا! ما در جنگ بدر و اُحُد و حنین همراه تو بودیم و [آیه هایی از] قرآن درباره ما نازل شده است! پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: «اگر بار گرانی که بر دوش آنان است، بر عهده شما نهاده می شد، مانند آنان شکیب نمی ورزیدید».[4]
در حدیثی دیگر آمده است:
هنگامی که امیرمؤمنان(علیه السلام) خوارج را در جنگ نهروان کشت، مردی به سوی ایشان برخاست و گفت: ای امیر مؤمنان! خوشا به حال ما که در این مکان، همراه تو بودیم و این خوارج را در رکاب تو کشتیم! امیر مؤمنان فرمود: «سوگند به کسی که دانه را شکافت و بنی آدم را آفرید، در این جا، مردمی همراه ما حضور یافتند که خداوند، هنوز پدران و نیاکان آنها را نیافریده است». مردی گفت: چگونه افرادی که هنوز آفریده نشده اند، کنار ما حضور داشته اند؟ فرمود: «آری. قومی در آخر الزمان خواهند بود که با ما در این کار (پیکار) شریک اند و در برابر ما [راضی و] تسلیم اند. آنان شریکان حقیقی و به حقّ ما بر آنچه هستیم، هستند».[5]،[6]
[1]. کمال الدین: ص 288 ح 8.
[2]. کمال الدین: ص 303 ح 14.
[3]. الأمالی، طوسی: ص 391 ح 858.
[4]. الغیبة، طوسی: ص 456 ح 467.
[5]. المحاسن: ج 1 ص 407 ح 926.
[6]. دانش نامه امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ: ج 5 ص 395 ـ 403